သံပံုးထဲမွ ဘ၀မ်ား
မဒါေလး
ေနပူ က်ဲက်ဲေအာက္ လမ္းမထက္မွာ ေျခလွမ္း ျမန္ျမန္ျဖင့္ ေျပးလႊား ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ နဖူးမွေခြၽးမ်ား တစ္စက္စက္ က်ေနသည့္တိုင္ လွမ္းလိုက္တိုင္း ေျခလွမ္းမ်ား က ေပါ့ပါး သြက္လက္ ေနသည္။ အက်ႌအကြက္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ လံုခ်ည္တို႔က အေရာင္ သိပ္မထြက္ေတာ့။ ေဆာင္းထားေသာ ႏွီးဦးထုပ္ ကလည္း အနားမ်ား ဖြာလ်က္ ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သနားစရာ ဘဝက အထင္းသား ေပၚလြင္လြန္း လွသည္။ ပခံုးအထက္ လည္ပင္းေပၚတြင္ ရစ္ပတ္ထားေသာ တဘက္ အစိမ္းေရာင္မွာ ေခြၽးတို႔ျဖင့္ ရႊဲရႊဲစိုလ်က္ ရွိသည္။ လက္ထဲတြင္ ေျမပဲေလွာ္၊ ေဝဖာ၊ ေနၾကာေစ့၊ ေခါက္မုန္႔ႏွင့္ အျခား စားစရာမ်ား။ ထိုအထဲတြင္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး မွာ သူ၏ ပခံုးထက္၌ လြယ္ထားေသာ သံပံုးျဖဴျဖဴ ျဖစ္သည္။ ဆယ္ပိႆာ ဆီပံုးအလြတ္ကို အေပၚမွ ဖြင့္ထားၿပီး အဖုံးေလးပါ လုပ္ထားသည္။ ေဘးနားတြင္ ခါးပတ္ကြင္း ပံုသဏၭာန္ သံကြင္းေလးမ်ား အထက္- ေအာက္ တပ္ထားကာ ႀကိဳးအနက္ကို ထိုကြင္းေလးမ်ား ထဲထည့္ရန္ လြယ္ႀကိဳး ျပဳလုပ္ ထားသည္။ ေနေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ေအာက္တြင္ ထိုပံုးေျပာင္ေျပာင္ ကပင္ သူ႔ကိုလူမ်ား သတိထား မိသည့္ အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္မည္ ထင္သည္။
ထိုပံုးထဲတြင္ သၾကားလံုး အစ ကြမ္းယာ၊ ေဆးလိပ္၊ ပီေက၊ တစ္႐ွဴး အဆံုး အျခား ေရာင္းခ်စရာ မ်ားစြာ ထည့္ထားသည္။ က်န္ လက္တစ္ဖက္ က ေရသန္႔ဘူး သံုးေလးဘူး ခန္႔ ဆြဲထားသည္။ မီးပြိဳင့္တြင္ လာရပ္ေသာ ကားတန္း ရွည္ႀကီး ေရွ႕ေနာက္ ေျပးလႊားကာ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေရာင္း ေနေတာ့သည္။ ကားတန္း တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ကူးသြား ရာတြင္လည္း အတူ ယွဥ္ေရာင္းေသာ လူငယ္မ်ားထက္ ထိုသူက ေရွ႕ေရာက္ ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဂ်ာနယ္ ေရာင္းေသာ ကေလးမ်ား ကိုလည္း အားမလို အားမရ ျဖစ္ကာ ျမန္ျမန္သြားရန္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆို တတ္ေသးသည္။ ကားရွင္းခ်ိန္တြင္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္း နားမွ သစ္ပင္ ေအာက္တြင္ ေငြမ်ားကို ေရတြက္ကာ ပစၥည္းမ်ားကို စီေန တတ္သည္။
ထိုသူ႔ထံတြင္ ေမာပန္းျခင္း မရွိဘဲ ေနပူပူတြင္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို လႈပ္ရွား သြားလာကာ ေအာ္ဟစ္ ေနႏိုင္သည္ကို သိခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚ လာသည္။ ကားေစာင့္ရင္း ပင္ ထိုလူအနား တစ္႐ွဴးတစ္ထုပ္ ဝယ္ကာ သိခ်င္တာမ်ား ေမးၾကည့္ မိသည္။ အစပိုင္းတြင္ ဘာသေဘာ ႏွင့္ ေမးတာလဲ ဆိုသည့္ အကဲခတ္သည့္ မ်က္လံုးမ်ား ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ နဖူးမွ စီးက်ေနေသာ ေခြၽးမ်ားကို တဘက္အစိမ္း ႏွင့္ အၾကမ္း ပြတ္သုတ္လ်က္ ပံုးထဲကို ဖြင့္ၾကည့္ပါဟု ေျပာသည္။ ကြၽန္မ ေတြ႕ရသည္က ကြမ္းယာထုပ္မ်ား၊ ေဆးလိပ္ဘူးမ်ား၊ သၾကားလံုး၊ ပီေက အစံုပါပဲ။ ပံုးစ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းတြင္ ကြမ္းႏွင့္ ေဆးလိပ္တို႔မွ ရသည့္ စူးရွေသာ အနံ႔မ်ားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ ႐ႈံ႕မိေတာ့ ကြၽန္မကို ၾကည့္လ်က္ ရယ္ေနသည္။ သူဘာမ်ား ေျပာခ်င္တာ ပါလိမ့္။ ျမင္ရသမွ်ကို ေျပာေတာ့ ပိုေတာင္ ရယ္ေနေသးသည္။
ဒီလို လူတစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို ၾကည့္ကာ ရယ္ေနသည္ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းစိတ္တို မိသည္။ ဒီလိုေမးလို႔မ်ား မသိရ ေကာင္းလား ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေလွာင္ရယ္ ေလသည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေမးတာကို မေျဖခ်င္ လို႔မ်ား ေလွာင္ရယ္ ေလသလား ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ကာ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း ျဖစ္မိသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေသာ ကြၽန္မကို ''ျမင္လား'' ဟု ထပ္ေမးျပန္သည္။ ဘာကို ဆိုလိုတာ ပါလိမ့္။ ''မျမင္ဘူးလား ေသခ်ာၾကည့္ပါ'' ဟု ေျပာျပန္သည္။ ဘယ္လိုမွ် မတတ္သာသည့္ အဆံုး ''ဦးေလးေျပာတာ ကြၽန္မ မျမင္ဘူး''။ ''ဦးေလး မေျဖခ်င္လဲ ကြၽန္မ သြားေတာ့မယ္'' ဟု ေျပာလိုက္ မိသည္။
ထုိခဏ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ ေျပာင္းသြားသည္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ''ဘဝေတြ ရွိတယ္ ကေလးမရဲ႕ ဘဝေတြ'' သူ႔စကားကို နားမလည္ သကဲ့သို႔ ၾကည့္ေနေသာ ကြၽန္မကို ''ဦးေလးကို မွီခိုေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလး သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ခ်င္း စီရဲ႕ဘဝေတြကို ဦးေလး ဒီထဲမွာ လြယ္ထားတယ္''ဟု ေျပာျပသည္။
ထို႔ေနာက္ သူ႔ဇနီးမွာ သူတုိ႔ေနေသာ ပ်ံက်ရပ္ကြက္ တြင္ အေၾကာ္ေရာင္းကာ မိသားစုတာဝန္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္း မွ ႏိုင္သေလာက္ ဝိုင္းယူေၾကာင္း၊ ကေလး သံုးေယာက္အနက္ အႀကီးႏွစ္ေယာက္ မွာ ေက်ာင္းေနၿပီး အငယ္ဆံုး ကေလးမွာ မူႀကိဳအရြယ္သာ ရွိေသးေၾကာင္း၊ အႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအပ္ခ အတြက္ ေက်ာင္းဝင္ေၾကး ကင္းလြတ္ခြင့္ ရသျဖင့္ မပူပင္ ရေသာ္လည္း အငယ္ေလးကိုမူ ေန႔ကေလးထိန္း ေက်ာင္းပို႔ရန္ ခက္ခဲသည့္ အတြက္ မပို႔ႏိုင္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူ က အလုပ္တစ္ဖက္၊ ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ အိမ္တာဝန္ကို ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ယူေၾကာင္း၊ မိသားစု တစ္ေန႔ဝင္ေငြ ေငြက်ပ္ ရွစ္ေထာင္ႏွင့္ တစ္ေသာင္းခန္႔ ရွိေသာ္လည္း ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ ႏွင့္ ကေလးမ်ား အထက္တန္း တက္လွ်င္ အဆင္ေျပရန္ စုေဆာင္းေနပံု မ်ားကို ေျပာျပသည္။ မိမိ၏ သားႏွင့္ သမီးအႀကီး ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း ေက်ာင္းမွ ျပန္လာလွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကာ္မ်ားကုိ ရပ္ကြက္အတြင္း လွည့္ေရာင္းကာ တစ္ဖက္တစ္လမ္း မွကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးၾက ေၾကာင္း၊ ပညာေရးတြင္ လည္း အဆင့္တစ္ မွ တစ္ဆယ္အတြင္း ၀င္သည့္ ကေလးမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ဖခင္ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ အတန္းႀကီး လာခ်ိန္အတြက္ အဆင္ေျပရန္ ယခု ကတည္းက ပိုမိုႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
မေမာမပန္းႏိုင္ ေျပာျပအၿပီး မွာေတာ့ သစ္ပင္ေအာက္ ခ်ထားေသာ အိတ္ထဲမွ ေရသန္႔ဘူးကို ထုတ္ကာ ေသာက္လုိက္သည္။ အနည္းငယ္ ညစ္ေပေနေသ ာေရသန္႔ဘူးကို အၾကည့္မွာေတာ့ ''ကိုယ္ေသာက္ဖုိ႔ ေရက အိမ္က ထည့္လာတာ၊ ေရသန္႔က နီးရာစတိုးဆုိင္က ေအးၿပီးသားကို သံုးေလးဘူး တစ္ခါကုန္ရင္ တစ္ခါ ယူၿပီးေရာင္းတာ '' ဟု ထပ္ ရွင္းျပသည္။
ယခုကဲ့သို႔ ဘဝကို အားတက္သေရာ ႐ုန္းကန္ ေနၾကသည္ကို ျမင္ရခ်ိန္မွာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ခင္ပြန္းသည္ လုပ္ခလစာကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ဇနီးမယားမ်ား၊ မိဘမ်ားကို ကူညီရန္ မေျပာႏွင့္ မုန္႔ဖိုးမွန္မွန္ မေပးလွ်င္ ပင္ အျပစ္ျမင္ စိတ္ေကာက္ တတ္ေသာ ကေလးမ်ား၊ အလုပ္ေရြးကာ ဘဝအေရး စိတ္မေအး ရသူမ်ားကို မ်က္လံုးထဲ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေယာင္ မိသည္။ ထို အသိအျမင္ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္မိ သလို အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံထုတ္ကာ ေရသန္႔ဘူးႏွင့္ အျခားမုန္႔မ်ား ကိုထပ္ ဝယ္ယူ လိုက္သည္။ခ ဏအၾကာ မီးပြိဳင့္အနီး ကားမ်ား ပိတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သံပံုးကို ေကာက္လြယ္ကာ တက္ၾကြေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ထြက္သြား ေတာ့သည္။
ျပန္မအမ္းရန္ ေျပာေသာ္လည္း ျပန္အမ္းသြားေသာ ေငြအေၾကြ ေလးမ်ားကို ျပန္အထည့္ ကြၽန္မ လြယ္ထားေသာ ေခတ္ေပၚ အိတ္ထဲမွာေတာ့ အလွျပင္ရန္ဘီး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီႏွင့္ ဖုန္းတစ္လံုး ကလြဲၿပီး ဘာမွ် မပါတာကို သတိထားမိကာ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ ရွက္မိ ပါေတာ့သည္။
#Yadanarpondaily
#ရတနာပံုေန႔စဥ္
No comments:
Post a Comment