အသိေနာက္က်ခ်ိန္
မဒါေလး
ေတာမက် ၿမိဳ႕မက်သည့္ ရြာေလးတစ္ရြာတြင္ ျဖစ္သည္။ နယ္လွည့္ကာ ပရဟိတ ကြန္ပ်ဴတာ သင္ေပးေသာ သင္တန္းတစ္ခု အစပ်ိဳး ခဲ့သည္မွာ ယခုဆုိလွ်င္ ရက္ေပါင္း ၄၀ ျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ၄င္း သင္တန္းကုိ အနီးအနား ရြာမ်ားႏွင့္ အေ၀းမွ သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ေပါင္း ဦးေရ ၁၅၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ ၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ အလံုး ၃၀ ႏွင့္ တစ္ရက္လွ်င္ တစ္ၾကိမ္က် တစ္ခါသင္ ႏွစ္နာရီခန္႔ သင္ရသည္။ စက္အင္အား လူအင္အား မမွ်သျဖင့္ စက္တစ္လံုးလွ်င္ သံုး ၊ ေလးဦး စုေပါင္း ၾကည့္ၾက ရသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္လုိ လာသင္ေပးေသာ ဆရာ ဆရာမ မ်ားႏွင့္ ေနရာထုိင္ခင္း ကအစ အစစ အရာရာ စီစဥ္ေပးေသာ သူမ်ားကုိ ေက်းဇူးတင္ ရမည္ ျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ကုိ ျမင္ဖူး ထိေတြ႕ဖူးသည္ ကုိက သည္လုိ ေနရာ ေဒသတြင္ ေနရသူတုိ႔ အဖုိ႔ ၀မ္းသာစရာ တစ္ခု ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ ရခုိင္႐ုိးမ ႏွင့္ မနီးမေ၀း ခ်င္းတုိင္းရင္းသား တုိ႔ ေနထုိင္ရာ ေဒသအနီး မင္းကုိင္း ဆုိသည့္ ရြာကေလးတြင္ ျဖစ္သည္။
သူမ အမည္မွာ မလွေမ ျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္ မွ ႐ုကၡေဗဒ ဘာသာရပ္ျဖင့္ ဘဲြ႕ရထားသူ တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ သူမ ေက်ာင္းၿပီးခ်ိန္ တြင္ သူမ မိခင္ ဆံုးပါးသြား ခဲ့ၿပီးေနာက္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီး အေနျဖင့္ က်န္ရစ္သူ ဖခင္ႀကီး ႏွင့္အတူ လယ္ယာမ်ားကုိ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္ လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္သြားၾက သကဲ့သုိ႔ မလွေမ လည္း လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ခဲ့ရပါၿပီ။ လယ္ ႏွင့္ ယာမ်ားကုိ ဦးစီး လုပ္ကုိင္ ရသည္။ ရသည့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံ မ်ားကုိ ေရာင္းခ်ရသည့္ ၀င္ေငြႏွင့္ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ လံုးခ်ာလိုက္ ေနသည္။ တစ္ႏွစ္ ၀င္ေငြ က်ပ္ ၄ သိန္းေက်ာ္ ၊ ၅ သိန္းျဖင့္ ဘ၀ကုိ သာမန္ ျဖတ္သန္း ခဲ့သည္။ အျခားေသာ အရာမ်ားမွာ မလွေမ ဘ၀အတြက္ ဘာမွ အေရးမႀကီး သကဲ့သုိ႔ ေတြးပင္ မေတြးမိေပ။
နိစၥဓူ၀ လယ္ထဲ ဆင္းလုိက္ ၊ ယာထဲ သြားလုိက္ ၊ မုိးစပါးၿပီး ေႏြးစပါး ၊ ေႏြစပါးၿပီး ယာလုပ္ ၊ ယာခုတ္ သည္လုိႏွင့္ သံသရာလည္ လာလုိက္တာ အသက္ပင္ ၄၀ နားနီး လာသည္။ တစ္ေန႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး အလည္ ေရာက္လာသည္။ စကား စျမည္ ေျပာၾကရင္း ပညာေရး အေၾကာင္းေတြ ေျပာမိသည္။ ထုိ သူငယ္ခ်င္း ေျပာသြားေသာ စကားတြင္ " သူငယ္ခ်င္း လွေမေရ အသစ္ေတြ မတတ္ခ်င္ ေနပါေစ ၊ တတ္ထား တာေလးေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားေအာင္ စာဖတ္ပါ ... " ဟု ဆုိေသာ စကားမွာ ယေန႔ အခ်ိန္ထိ စဲြၿမဲေနသည္။ ထုိ အခ်ိန္မွ စၿပီး ေတြ႕သမွ် စာအုပ္ေတြ ဖတ္သည္။ မွတ္သည္။ ပညာလုိ အုိသည္မရွိ ဆုိသည့္အတုိင္း သိၿပီးရင္း သိခ်င္ လာမိသည္။ ထုိ သိခ်င္စိတ္ မ်ား၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ယခု အခမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းကုိ တက္ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း အၿပီးတြင္ အျခား လူငယ္ ဖံြ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေရး အဖဲြ႕အစည္း တစ္ခုကလည္း ဖိတ္ေခၚကာ ဗဟုသုတမ်ား ဖလွယ္ေပးသည္။ ထုိသုိ႔ ဗဟုသုတမ်ား ဖလွယ္အၿပီးတြင္ သူမ၏ စိတ္တုိ႔သည္ ကေလးမ်ား ထက္ပင္ ပုိမုိ တက္ၾကြလာသည္။ ယခင္ မိမိ မေလ့လာ မလုိက္စား ခဲ့ေသာ ၊ လ်စ္လွဴ႐ႈ ခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရး ၊ စီးပြားေရး ၊ လူမႈေရး ကအစ က်န္းမာေရး ႏွင့္ လူမႈ ဆက္ဆံေရး တုိ႔တြင္ လူငယ္ ဆရာ ၊ ဆရာမ မ်ားက ဗဟုသုတ မွ်ေ၀ ေပးခဲ့သမွ် ကုိ အဖုိးမျဖတ္ ႏုိင္ေသာ ယာခင္းႀကီး ပမာ ျဖစ္သည္။
ယခင္က လယ္ထဲ ယာထဲတြင္ ကုန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ားကုိ ႏွေျမာ တတ္လာသည္။ မိမိ သင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာမ်ား ဆံုး႐ႈံး သြားမႈကုိ ႏွေျမာတတ္ လာသည္။ မိမိႏွင့္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ အစုိးရဌာန မ်ားႏွင့္ ကုမၸဏီမ်ားတြင္ ရာထူးႀကီး မ်ားျဖင့္ ဘ၀ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားစြာ ရပ္တည္ ေနၾကတာကုိ ျမင္ေတာ့ မိမိဘ၀မွာ ဘာမွ မဟုတ္ခဲ့ ပါလားဟု မလွေမ တစ္ေယာက္ ပုိျမင္ လာမိသည္။ တစ္ႏွစ္စာ ၀မ္းေရးအတြက္ ေငြက်ပ္ ၃ ၊ ၄ သိန္း ပမာဏကုိ သူမ်ားေတြ တစ္လႏွင့္ အရယူ ေနၾကခ်ိန္တြင္ မလွေမ မွာေတာ့ ေခၽြးသံ တရဲရဲႏွင့္ ေနပူထဲ ေျပးလႊား ေနရသည္။ မလွေမ မိမိဘ၀ကုိ အားမလုိ အားမရ ျဖစ္မိသည္။ မိမိသည္ ပညာမဲ့သူ တစ္ဦး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ပညာသင္ ခဲ့သည္။ ပညာရွာ ခဲ့သည္။ ထုိပညာကုိ အသံုးမခ် ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ မိမိဘ၀အတြက္ ေနာက္က် ခဲ့ေလၿပီ။ ယခု မိမိ လုပ္ႏုိင္သည္မွာ မိမိ၏ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူငယ္ လူရြယ္မ်ား ၊ မိမိ တူသားမ်ား မိမိဘ၀မ်ိဳး မေရာက္ေစရန္ တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ အသိဉာဏ္ ဗဟုသုတ ေပးရင္း လမ္းညႊန္ ေပး႐ံုမွအပ မိမိဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ဦး မည္နည္း
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment