ေတာင္ပံ မစံုတဲ့ငွက္
သားတုိ႔အေမ ၊ ကြယ္ခဲ့ေလမွ
အေဖက်န္ခဲ့ ၊ အားလည္းယဲ့မိ
ျပာလဲ့မုိးယံ ၊ တက္မည္ႀကံလည္း
ေတာင္ပံတစ္ဖက္တည္း ၊ ပ်ံ၀ဲဖုိ႔ခက္
ငွက္ငယ္ပံုသုိ႔ ဘ၀ခ်ိဳ႕။
ျပဳတ္ခဲ့ေတာင္ပံ ၊ တစ္ဖက္က်န္ျဖင့္
ငွက္မာန္ကုိသြင္း ၊ ေခၽြးကုိရင္း၍
ထမင္းနပ္မွန္ ၊ စားႏုိင္ရန္တြက္
႐ုန္းကန္လုပ္ေကၽြး ၊ ဘ၀ေပးတည့္
ေၾကြးသစ္ခ်ခဲ့ပါသကား။
ရင္ေသြးမ်က္႐ႈ ၊ ေရႊႏွယ္ဥသုိ႔
ပုလုေကြးရြယ္ ၊ ငယ္ကတည္းက
ခ်စ္ခဲ့ရသည္
အပ်ိဳလူပ်ိဳ ၊ ျဖစ္ၿပီဆုိေတာ့
ကုိင္းကုိစံုကန္ ၊ ငွက္ႏွယ္ပ်ံၾက
ေတာင္ပံတစ္စံု ၊ မျပည့္စံုလည္း
စုၿပံဳေနၿပီး ၊ ေဖ့မ်က္မည္းကုိ
မညည္းမညဴ ၊ ေကၽြးခဲ့သူတည့္
တစ္လွည့္ေကၽြးေဟာင္း ၊ ဆပ္ခဲ့ေကာင္းဟု
ငဲ့ေစာင္းတစ္ျပန္ ၊ ၾကည့္ေကာင္းတန္ဟု
တစ္ရံအတိတ္ ၊ ေတြးရင္းထိတ္ရွင့္
မည္းခ်ိပ္ညဥ့္ယံ ၊ ေယာက္ယက္ဆန္ခဲ့
ျပန္ရက္နီးပါၿပီတကား။ ။
ေအာင္ဆန္းသိန္း (ပခုကၠဴ)
( ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေငြတာရီမဂၢဇင္း ပါ ကဗ်ာက႑မွ )
No comments:
Post a Comment