ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ

ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ

ဒီေန႔ ကြၽန္မဆီကုိ မိန္းကေလး တစ္ဦး ေရာက္လာသည္။ စာသင္ခန္းထဲ စာသင္ ေနခ်ိန္မိုိ႔ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမသိ။ ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္ ဟု လာေျပာသျဖင့္ ခဏေစာင့္ရန္ သာ ေျပာထား လိုက္သည္။ စာသင္ခ်ိန္ ၿပီးလုိ႔ ထြက္လာသည့္ အခါ ပိန္ပိန္ပါးပါး မိန္းကေလး တစ္ဦးႏွင့္ အသက္လတ္ပိုင္း ေလာက္ရိွမည့္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ မိန္းကေလး က ၿပဳံးရႊင္စြာျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။

'' ဆရာမ...သမီးကုိ မွတ္မိလား '' ဟုေမးရာ မိန္းကေလး အေမးကုိ မေျဖခင္ ကြၽန္မအေတြး ဝင္လာမိသည္။ ယခင္က ကြၽန္မတို႔ အိမ္ေဘး ဝင္းထဲရိွ တန္းလ်ားတြင္ ေနသြားသည္။ ယေန႔ေခတ္ တြင္ တန္းလ်ား ဆိုေသာ အေခၚအေဝၚ မၾကားရ သေလာက္ တန္းလ်ားႏွင့္ ေနရေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း မရိွသေလာက္ ရွားပါးသြားၿပီ မဟုတ္ပါလား။ သုိ႔ေသာ္ ယခု ကြၽန္မ ျမင္ေနရသည္က ကုိယ္ႏွင့္ အနီးေလး မွာပင္ ျခံဝင္း တစ္ခုထဲတြင္ တန္းလ်ား ေဆာက္ၿပီး မိသားစု ရွစ္ဦးမွ် ေနထိုင္ ၾကသည္။

ကေလးမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသေလာက္ ႐ႈပ္ေထြး လွေသာ ဘဝေတြက ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ အဆုိပါ ဘဝေလးမ်ား ထဲမွ ႀကိဳးစား ေနၾကသူမ်ား ကုိျမင္လွ်င္ အားေပး ခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္မိသည္။ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ အဆုိပါ ဝင္းထဲမွ ကေလးမ်ား၏ ေက်ာင္းစရိတ္ကုိ ေထာက္ပ့ံေပးရန္ မိသားစုႏွင့္ တိုင္ပင္ခ့ဲသည္။

ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ေဖာင္ေတာ္ဦး ပရဟိတ ပညာသင္ေက်ာင္း ရိွသျဖင့္ ကေလးမ်ား အားလုံး ထုိေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကား ၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပညာေရး စရိတ္ ေထာက္ပံ့ ရသည္မွာ ဝန္မႀကီး လွေပ။ သူငယ္တန္း မွ တကၠသုိလ္ ဝင္တန္း အထိ ကေလးမ်ား ၏ဘဝ ျမင့္မားေရး သည္သာ ကြၽန္မ၏ ဆႏၵျဖစ္သည္။ ယခု မိန္းကေလးမွာ မႏွစ္က တကၠသုိလ္ ဝင္တန္း ေျဖထားသူ ျဖစ္သည္။ စာေမးပဲြ ေျဖရန္ ေက်ာင္းမွာ သင္တာႏွင့္ မလုံေလာက္။ က်ဴရွင္တက္မွ ျဖစ္မည္။ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ေစ ခ်င္သည္လုိ႔ သူမ၏ အေမ လာေျပာေသာ အခါ ကြၽန္မအသိ က်ဴရွင္တြင္ အပ္ေပးရန္ စီစဥ္ခ့ဲသည္။ ဒါေပမ့ဲ သူတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ ဆရာမထံ တြင္သာ တက္ခ်င္သည္ ဟု ေျပာသျဖင့္ က်ဴရွင္လခ ကုိသာ ေပးခ့ဲရသည္။ မိန္းကေလး ကံမေကာင္း ရွာပါ။

'' မွတ္မိပါတယ္ သမီး။ ဒါနဲ႔ အခု သမီး ဘာလုပ္ေနလဲ ''ဟု ေမးရာ သူ႕မိခင္က '' အဲဒါပဲ ေျပာမလုိ႔ ဆရာမေရ အခု အႀကီးမ ကလဲ ေက်ာင္း ဆက္မတက္ ေတာ့ဘဲ ေစ်းခ်ဳိထဲမွာ အလုပ္လုပ္ ေနတယ္။ အငယ္ေကာင္ ကလဲ ေျခာက္တန္း ေရာက္ၿပီ။ သူကလဲ စာေမးပဲြ မေျဖခ်င္ ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ပဲ လုပ္မယ္တ့ဲ။ အဲဒါ ဆရာမဆီ အလုပ္ ေတာင္းမလုိ႔။ သူမ်ား ဆီမွာဆုိ ဆယ္တန္း မေအာင္ေတာ့ ေအာက္က်တယ္။ သူကလဲ ေစ်းခ်ဳိထဲမွာ ေစ်းေရာင္းတ့ဲ အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ ဘူးတ့ဲ '' ဟု ေျပာျပသည္။

သူမ၏ စိတ္ဓာတ္ကုိ ကြၽန္မႀကိဳက္ မိသည္။ အေတာ္ မ်ားမ်ားက ေက်ာင္းဆက္ မတက္ဘဲ ေစ်းခ်ဳိတြင္ ေစ်းေရာင္းသည့္ အလုပ္ကုိ အလြယ္ တကူပင္ လုပ္ၾကသည္။ တစ္လ ေငြက်ပ္ ေလးေသာင္း ေလာက္သာ ရေသာ္လည္း နံနက္ ၉ နာရီမွ ညေန ၄ နာရီထိဆိုေတာ့ အလုပ္ခ်ိန္ အရဆိုလွ်င္ အျခား အလုပ္ မ်ားထက္ သက္သာသည္။

'' သမီးက ေစ်းမေရာင္း ခ်င္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ခက္ၿပီ။ ဆရာမ ဆီမွာ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ အလုပ္ေပး ရင္လဲ စာေရး ကိရိယာဆိုင္ အတြက္ပဲ ေနရာေပး လုိ႔ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးက အျခားပညာလဲ ဘာမွ မတတ္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ အလုပ္လုပ္ တယ္ဆိုတာ ကေတာ့ သူမ်ား အလုပ္ ဆိုကတည္းက ေအာက္က် တယ္လုိ႔ တြက္လုိ႔ မရဘူး။ ကိုယ္က လုပ္အား ေပးတယ္။ ကုိယ့္လုပ္အား နဲ႔ ထိုက္တန္တ့ဲ လုပ္ခ လစာကုိ သူမ်ားက ေပးတယ္။ ဒီလုိပဲ မွတ္ရမွာေပါ့''။

''အဲဒီလုိလဲ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရယ္။ ဆရာမ ဆီမွာဆို သမီးလုပ္ ႏိုင္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာလဲ သင္ခ်င္ပါတယ္ သမီးႀကိဳးစား မွာပါ''။

မိန္းကေလး အသံမွာ အားတက္သေရာ ရိွလွသည္။ ကုိယ့္ဆီ အားကုိးတႀကီး ႏွင့္ လာသည္မုိ႔ ျငင္းဆန္ရမွာ ကြၽန္မ ဝန္ေလးသည္မွာ အမွန္ပင္။ အေဖႏွင့္ အေမကေရာ ဘာလုပ္သလဲ ေမးရာ မိခင္ျဖစ္သူက '' ကြၽန္မက ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ ပါဘူး ဆရာမရယ္။ အစာအိမ္ ေရာဂါရိွေတာ့ အေအးမိလဲ မခံႏိုင္ဘူး အိမ္မွာပဲ။ သူ႕အေဖကလဲ အခု က်န္းမာေရး သိပ္ မေကာင္းဘူး။ တစ္ခါတေလ ပန္းရန္ အလုပ္ေတာ့ ထြက္လုပ္ ပါတယ္'' ဟု ပင္ေျပာျပ သည္။

ကြၽန္မ အလြန္အ့ံၾသ သြားသည္။ အေဖႏွင့္ အေမ အလုပ္မလုပ္ ပါဘဲ သမီးတစ္ေယာက္ ၏ လုပ္စာျဖင့္ ဘယ္လုိ ေနထိုင္ ၾကသလဲ။ ဒီလုိႏွင့္ကြၽန္မဆိုင္မွာ ထိုမိန္းကေလး အလုပ္လုပ္ ျဖစ္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္လပဲ ၾကာသည္။ ေနာက္လ ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးမွာ အလုပ္ မဆင္းေတာ့ပါ။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ျပင္ဦးလြင္က စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုမွာ တစ္လလွ်င္ ရွစ္ေသာင္း ႏွင့္ သြားလုပ္သည္။ စားရိတ္ၿငိမ္း ဆိုေတာ့ မိသားစု အတြက္ ပုိအဆင္ေျပ သည္။ အသက္ ၄ဝ ပင္ မျပည့္ေသးေသာ သူမ၏ မိဘႏွစ္ပါးမွာ ယခုအထိ အေသာက္ အစားမပ်က္ ၊ အလုပ္ ဗလာက်င္းႏွင့္ ေနေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ကြၽန္မ ဘာမွမေျပာလုိ ေတာ့ပါ။ မ်က္လႊာသာ အသာခ်လုိ႔ စိတ္ထဲမွ

ဆိုမိသည္။

ေၾသာ္...ကံမရိွ ဉာဏ္ရိွတိုင္းမြဲ ဆိုသည္ထက္ ကံမ့ဲသူ ရွာသမွ် ကံႀကီးသူ ခံစားဆိုတာ ဒါကုိေျပာတာ ပါလား။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔မွာ ဉာဏ္ရိွသည့္ အေလ်ာက္ ႀကိဳးစား ၾကသည့္ အထဲတြင္ မပါပါ။ ကံကုိသာ ႐ုိးမယ္ဖြဲ႕ ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

မဒါေလး